017. Utracone wspomnienia

Mystic Falls, październik, 1859 rok.

Stacja kolejowa była oddalona od miasteczka o milę, mimo to nosiła tą samą nazwę. Jedyny peron był opustoszały, nie licząc młodej damy, z trzema dużymi kuframi, ubraną w długą zielonkawą suknię i kapelusz. Padał rzęsisty deszcz, a ona chroniąc się pod małą parasoleczką mokła na drewnianej podstawce. Za torów dobiegł ją wesoły śpiew, od strony lasu szedł młodzieniec, ubranie miał całe w błocie, włosy jego były rozczochrane, a oczy mgliste, od nadmiaru alkoholu. Nie straszny był mu też deszcz. Dziewczyna odsunęła się kawałek, mając nadzieję, przeczekać przejście młodzieńca, a następnie sama wyruszyć do Mystic Falls, znanym tylko jej sposobie. Jednak gdy spojrzała w jego oczy, nie mogła się od nich oderwać, nieznajomy zauważył to i wykorzystał przeciwko niej.

- A czemu to szanowna dama tak bardzo wpatruje się w moje oczęta ? -zapytał, lekko jeszcze podchmielony. Blond włosa niewiasta , przez chwilę milczała, wydawała się jakby nieobecna.

- Pana oczy są jedyną dość normalna rzeczą w pańskim wyglądzie. - odpowiedziała mu.

- Twierdzisz, że jestem brzydki ?

-Raczej, że jest Pan niezdolny do prowadzenia rozmowy na wysokim poziomie, z tym Pana ….

- Z tym moim czym ? -zapytał

- Z tym... z tym pańskim pijańskim podejściem do życia.

-Znasz mnie ledwie kilka sekund, a już oceniłaś mnie i wyrobiłaś sobie o mnie opinię na przyszłość.

-To Pana tak dziwi ? Jestem damą, kobietą z wyższych sfer....

- Masz ledwie dziewiętnaście, osiemnaście lat , kobietą będziesz po trzydziestce. - powiedział . Dziewczyna podeszła do niego i spoliczkowała go, wtedy on chwycił ją w tali i przełożył sobie przez ramię.

-Puść mnie ! - krzyknęła. - Nakazuje Ci uwolnienie mnie ! Ty jaskiniowcu , ty prymitywny mężczyzno !

- Naprawdę tego chcesz ? Ja broczę prawie po łydki w błocie, Twój powóz raczej tu nie dojedzie, gdybym był prymitywny zostawiłbym Cię tu na pastwę losu. - dziewczyna mruknęła oburzona, coś tam poprzeklinała pod nosem. - No damą z Twoim zachowaniem to ty raczej nie jesteś. - odrzekł

- A moje walizki ? - zapytała po chwili.

-Później po nie wrócę.

-Masz zamiar po nie wracać ? - była lekko zdziwiona.

- Niosę Cię do domu, muszę wytrzeźwieć zanim przekroczę próg mojego , więc spacer dobrze mi zrobi. A tak w ogóle co ze mnie za dżentelmen skoro się nie przedstawiłem. Damon Salvatore jestem. - dziewczyna przez chwilę milczała po czym odpowiedziała mu.

-Penelope Stone.

-Bardzo amerykańskie imię.

-Greckie, moi rodzice mieli korzenie angielsko-grecki

-Oh Yankeska . A tamto to był sarkazm.

- Ja sobie wypraszam i nie igraj sobie ze mną .

-Bo co ? -zapytał

-Bo...bo...-nie potrafiła znaleźć sensownego argumentu, nagle Damon postawił ją na ziemi, okazało się ,że doszli już do miasteczka. - I to już koniec?-zapytała

-A czego się spodziewałaś ?

-Niczego, ale....- nagle mężczyzna ują jej twarz i namiętnie pocałował, ona odwzajemniła jego pocałunek, lecz kiedy się od siebie oderwali, spoliczkowała go.

-A to za co ? -zapytał

-Za to , ze jesteś taki bezwstydnie...

-Dobry. - dokończył za nią i zawrócił po jej walizki.

***

29 kwietnia 1861 roku

Promienie słońca przedzierały się już do pokoju, była wczesna poranna godzina, lecz Penelope opierała już swoją twarz o szybę. Ktoś cicho zapukał i drzwi otworzyły się.

-Myślałam, że jeszcze śpisz, kochanie.

-Nie, Pani Salvatore. - zeskoczyła z parapetu i dygnęła lekko przed nią.

-Gotowa na swój wielki dzień? -zapytała kobieta.

-Tak. - odpowiedziała z werwą w głosie. Wyjrzała przez uchylone drzwi, cztery służące wtaszczały na piętro ogromną suknie ślubną, z długim terenem, bufiastymi rękawami, pełną koronek, falbanek i pereł. Wampirzyca uśmiechnęła się do siebie na jej widok, była śliczna, idealna, tak sobie ją właśnie wyobrażała, swoją idealną suknie ślubną. Faktycznie, jeszcze kilkaset lat temu , ktoś inny miał z nią stać przed ołtarzem, ale teraz już nie wyobrażała sobie życia bez Damona. Raniły ją tylko listy od Elijaha, on jako jedyny wiedział, co się z nią dzieje. Rebekha, przebywała gdzieś w Azji, od ojca nie miała już wiadomości od dobrych dwóch lat. Lecz jej były ukochany, nie cieszył się wraz z nią z jej ślubu. Był temu przeciwny. Jak ona w ogóle miała prawo wiązać się ze śmiertelnikiem ?! Jak mogła go w ogóle porzucić. Lecz teraz nie zamartwiała się tym, nie chciała o nim myśleć. Zjadła dwie kromki chleba z owocami, napiła się kompotu i wyraziła zgodę, by służące zaczęły na nią nakładać jej suknie ślubną. Stała opierając się dłońmi o łoże, nienawidziła gorsetu, tego jak zabierał jej dech, jak robił z niej wyrafinowaną laleczkę. Minęły trzy godziny zanim w pełnym rynsztoku zaczęła powoli schodzić po schodach, goście zebrani w domu Salvatorów, klaskali, wznosili toasty na jej cześć i podziwiali, że mogła stać się jeszcze piękniejsza niż dotąd. Przed domem czekał powóz zaprzężony w dwanaście koni, przyozdobiony białymi kwiatami. Trzeba było się bardzo namęczyć, aby wepchnąć tam suknie ślubną, ale w końcu Penelope mogła ruszyć do kościoła. Rozglądała się uważnie dookoła, myślała, że może Elijah się zjawi, może Kate pokona swój strach i przyjedzie, lecz nie wyczuła nikogo.

Przed kościołem czeka na nią Elizabeth, jej druhna, pomaga jej wysiąść, łapie ją za dłonie i mocno przytula.

-Będzie dobrze kochanie, Damon jest szczęśliwy, że może Cię poślubić, jesteś jego oczkiem w głowie.

-Wiem, mimo wszystko boję, się, że może on się rozmyślić, że zmieni zdanie.

-Nie gadaj bzdur, jakbyśmy już chciały spekulować, to raczej ty powinnaś uciekać , a nie on. - uśmiechnęła się do niej przyjacielsko. -Gotowa ?

-Tak, tylko gdzie jest Stefan, miał mnie przecież poprowadzić do ołtarza ?

-Już idzie. - Lisa wskazała za siebie, z kościoła wychodził elegancko ubrany Stefan Salvatore. Ucałował on Elizabteh i chwycił pod ramię Penelope.

- Gotowa by dołączyć do naszej rodziny ? - zapytał

- A nie jestem już w niej przypadkiem ?

Stefan roześmiał się, podeszli do drzwi wejściowych, w środku, było pełno gości, wszyscy czekali już tylko na nią. Wyszukała wzrokiem Damona i ruszyła by się z nim połączyć. Gdy stała już przed ołtarzem, trzymając dłoń swojego ukochanego, usłyszała szept, tak dobrze jej znany.

-Wyglądasz przepięknie, lecz lepiej byłoby Ci w prostej sukni w rzymskim stylu, w takiej jak przed laty. Pamiętasz jak udawałaś, że się pobieramy, czy to się nie liczyło naprawdę ? Czy nie jesteś przypadkiem moją żoną ? - nerwowo spojrzała w kierunku wejściowych drzwi, w samym środku wejścia stał Elijah. Dumnie unosząc głowę i patrząc się na nią. Czuła, że jest zraniony, zresztą sama go do tego doprowadziła. Obawiała się, co może zrobić.

-Dziękuję Ci, że pojawiłeś się. - wyszeptała prawie nie ruszając ustami.

- Jak mógłbym przegapić, Twój wielki dzień ? Szkoda tylko, że to nie ja towarzyszę Ci tam.

-Dobrze wiesz, że nadal Cię kocham, ale nasz związek z góry skazany był na porażkę, jesteś moją rodziną, jesteś mi jak ojciec. Taka powinna być nasza relacja, czysto rodzinna. Wybacz mi, że kocham Cię inaczej. - i wtedy spojrzała z uśmiechem na Damona i rzekła. - Tak, biorę sobie Ciebie za męża Damonie Salvatore i ślubuję Ci, że nie opuszczę Cię, aż do śmierci …...